Zülfikarlı Türk Bayrağı ve Ergenekon-Erdoğan İttifakı

Erdoğan ve Ergenekon nesnel olarak bir kader ortaklığı içindedir. Bu seçimler ve HDP’nin yüzde onu aşması onların geri dönüşsüz bir biçimde düşüşlerinin başlangıcı olur.

Anayasayı değiştirecek ve başkan olacak gücü bulamayan bir Erdoğan sembolik yetkilerle donanmış Cumhurbaşkanlığında bile kalamaz.

HDP’nin yüzde onu geçmesi “Barış Süreci”nin yeni bir güç kazanması; giderek geri dönüşsüz bir noktaya doğru evrilmesi demektir ki, bu ulusalcısından Ergenekoncusuna kadar 90’ların bütün pis kokulu güçlerinin mevzilerinde çok büyük kayıplara uğramaları anlamına gelir.

Bu nedenle her ikisi de, HDP’nin yüzde on barajını aşmasını engellemek ve eğer aşacağı kesinleşirse, seçimleri bile engellemek için,  yolu denemek zorundadırlar.

Erdoğan’ın geri dönüşü yoktur, sonuna kadar gitmek zorundadır. Artık şeytanla pakt imzalamıştır.

Bu durum, Ergenekon için müthiş bir fırsat yarattı, tekrar özel savaş dönemine dönmek, değişen atmosferi tekrar doksanların başına döndürmek için.

İnkâr ve imha siyasetini savunanlar, yani şu doksanların egemenleri, yani kısa ve öz adıyla Ergenekon, şu son on yılda kaybettiği mevzileri tekrar kazanabilir.

Özellikle liberal aydınlarda, garip bir rehavet görülüyor. “Evet, bütün bunlar var, provokasyonlar var ama bu arada epey yol kat edildi, artık geri dönemezler. Şu seçim dönemine keder dişimizi sıkalım, provokasyonlara gelmeyelim yeter” gibi bir anlayış var.

Bu tehlikeyi hiç küçümsememek gerekir. Sadece doksanların başına gelen süreçle bugünkü sürecin benzerlikleri bile, nasıl bir tehlikenin beklediğini gösterebilir.

Doksanların başını hatırlayınız.

Paralellik 12 Eylül Rejimi’nin karanlığı ile doksanların özel savaş rejiminin karanlığı ile başlatılabilir.

Seksenlerin ortalarına doğru yapılan seçimleri, Sunal’ın hezimeti ve Özal’ı başa getirmesinin benzeriydi 2002 seçimlerinde AKP’nin gelişi.

Özal rejimi 24 Ocak kararlarına dayanmış ve onları uygulamaya devam etmişti; AKP rejimi Derviş’in düzenlemelerine.

Her iki dönem de başlangıçta yaptıkları kimi düzenlemelerle toplumun ve ekonominin belli bir ölçüde nefes almasının yolunu açmışlardı. En azından işlevsizleşmiş kimi yasakları (örneğin141-142 ile Avrupa Birliği entegrasyon yasaları paralelliği kurulabilir) kaldırmışlardı. Ekonominin daha verimli çalışması için birtakım idari ve bürokratik düzenlemeler yapmışlardı.

Her ikisinde de Türkiye’nin ekonomik, politik hatta kültürel bir dışa açılış dönemi vardır başlarda.

Ancak her ikisinde de Kürt hareketinin yükselişi buna karşı önce bir yandan uzlaşma çabalarını (Özal’ın girişimleri, Kürt Realitesini tanıyoruz söylemleri hatırlansın, şimdiki “Barış Süreci” gibi) bir yandan da silahlanma ve savaş aygıtlarını güçlendirip onlara geniş bir alan sunma vardı.

Bu ikisinin de başına topladığı cinleri dağıtamayan büyücülere dönmesine yol açacaktır.

Paralellikler saymakla bitmez.

Ve birkaç hafta içinde koca ülke gerçek bir sıçramanın eşiğinden (Özal’ın Kürt sorununu çözmek üzere harekete geçmesi ve PKK’nın ateşkesi), Özal’ın, Eşref Bitlis’in öldürülmeleri vs. ile on yıllık bir karanlığa gömüldü.

Şimdi yine benzeri bir noktada bulunuluyor.

HDP’nin seçim başarısı, daha barışçıl yöntemlerin egemen olduğu bir mücadele ortamını yerleştirebilir. Yeni ufuklar açabilir.

Ama tam da bu durum, Erdoğan’ı ve Ergenekoncuları her yolu denemeye, ellerini çabuk tutmaya zorluyor. Çünkü her şeyi kaybedebilirler. “Ya devlet başa ya kuzgun leşe” durumundalar.

Yine liberal aydınlarda görülün bir yanlış değerlendirme var. “Erdoğan Barış Süreci’nin mimarı. Riski o alarak başlattı. Kendi geleceğini ipotek ettiği süreci havaya uçurmaz. Şimdiki söylemi seçim için. Ciddiye almamak gerekir pek.”

Bu tamamen yanlış bir yaklaşımdır. Birincisi, sürecin Mimarı Erdoğan değil, Öcalan’dır.

İkincisi, Erdoğan hiçbir zaman PKK ile barış yapmayı düşünmedi, Barış sürecini Barzani’yi güçlendirip, PKK’yı tasfiye etmek için bir araç olarak kullanabileceğini düşündü.

Üçüncüsü barışı ve çözümü hedeflediği için değil; bu süreci kullanarak, başkanlık hedefine ulaşabileceği için bir taktik hamle olarak bu süreci başlattı. Eğer seçimlerde HDP yüzde onu aşamazsa ki bu aynı zamanda kendisinin başkanlık sistemine geçmesi demektir, Barış Süreci ve “Tahkim Edilmiş” ateşkes bitecektir. Aslıda şimdiden bitirdi tahkim edilmiş ateşkesin bir tarafı olarak anlaşılmış bütün maddelerini tanımamakla. PKK’nın seçimler nedeniyle reaksiyon vermemesi ateşkesin sürüyor olmasının nedenidir.

*

Bütün o yukarıdaki paralelliklerde en kritik noktalardan biri Uğur Mumcu’nun öldürülmesi ve Sivas Katliamı’ydı.

Bu saldırılarla, şehir orta sınıflar ve Aleviler Genelkurmay’ın yedeği haline getirildiler.

Dünkü AKP kartal ilçe binasını işgal edenlerin astığı Zülfikarlı Türk Bayrağı, Ergenekon’un bayrağıdır.

Şimdi AKP kartal bürosundaki Zülfikarlı Türk bayrağı, 90’ları başlatan oyunun bu sefer tersten oynanmaya başladığını göstermektedir.

O zaman Laik ve Alevilere ve sembollerine yönelik olarak yapılmıştı provokasyon; şimdi Sünnilere ve Müslümanlara yöneliyor.

Savcının öldürülmesi, Aleviler ve Sol’la özdeşleşmiş THKP-C ve Okmeydanı operasyonları; bir taşta iki kuştur.

Hem suçluları ciddiyetle kovuşturma olasılığı olan bir savcı tasfiye edilmiş ve bundan sonra benzer davalara bakacaklara gereken mesaj verilmiştir; hem de eski gerilimler tekrar kaşınmaya başlamıştır.

Hedef, özellikle Sünni Müslümanları AKP’nin yedeğinde tutmak; cepheleşmeyi tekrar eski yerine geri çekmek; gerek Kürtler içinde; gerek Alevi ve CHP’li laikler içinde HDP’ye duyulan ilgiyi tekrar eski gettosuna sokmak ve HDP’nin ne yapıp edip yüzde on barajını aşmasını engellemektir.

*

HDP’nin yüzde on barajını aşıp aşmaması giderek bir kader sorununa dönüşmektedir.

Artık, seçimlerin özgürce ve barış içinde yapılması; HDP’nin yüzde on barajını aşıp aşmaması bir HDP sorunu olmaktan çıkmış; tüm toplumu özel savaş cehennemine ve Ergenekon Erdoğan ortaklığının kollarına atıp atmama sorunu haline dönüşmüştür.

Bugünün temel sorunu artık yüzde on barajını aşıp aşmama bile değildir. Normal bir seçim olduğunda aşacağı neredeyse kesindir. Bu günün temel sorunu, artık provokasyonsuz, her partinin seçim çalışmalaını hukuki güvenceler altında yapıp yapamayacağı bir seçim ortamı sorunudur.

Yani Demokrasi sorunu bile değildir. Var olan hukukun asgari ölçüde uygulanması ve bu asgari düzeyde seçime gidilebilmesi sorunudur.

Seçime kadar olan dönemde, bunu sağlamak için, CHP, HDP ve hatta eğer gelirse MHP (eğer katılmak isterlerse diğer küçük partiler) Erdoğan Ergenekon ortaklığına karşı seçim dönemi özgürlüklerini savunmaya yönelik; ortak bir cephe, bir ittifak kurmalı; ortak bir deklarasyon yayınlamalıdırlar.

Bu deklarasyon Erdoğan’ı hedef almalı, AKP’yi karşıya itmemeli, tarafsızlaştırmaya çalışmalıdır. Çünkü AKP eğer yaşamak istiyorsa kaderini Erdoğan’dan ayırmak; bunu yapacak cesareti göstermek zorundadır. Bu yönde de cesaretlendirilmelidir; kaderini Erdoğan’ın kaderinden ayırması çağrısı yapılmalıdır.

(Aynısı Birleşik haziren hareketi için de geçerlidir. Birleşik Haziran Hareketi içinde olup da HDP’yle oy verecekler o hareketten ayrılmalıdır. Birleşik Haziran da aslında Ergenekon ve Erdoğan ile kader ortaklığı içindedir. HDP yüzde onu aştığı takdirde, bu kritik durumda sessiz kalmış, HDP’ye oy verin diyememiş bir güç olarak varlığını ve etkisini eskisi gibi sürdürmesi olanaksızdır; tıpkı Erdoğan ve Ergenekon gibi.)

Bugün bir kurum olarak AKP ile Erdoğan arasında bir çelişki vardır ve AKP üzerindeki Erdoğan’ın kontrolünün kalkması, zayıflatılması, hatta AKP’nin Erdoğan’a baş kaldırıp kaderini ondan ayırması için tüm olanaklar zorlanmalıdır.

Bir yanda Erdoğan ve Ergenekon, diğer yanda tümüyle “Barış Süreci” ve barışçıl bir seçim sürecinden yana tüm güçler bulunmaktadır.

Şu an Türkiye’deki esas ayrım çizgisi bu noktadan çekilmeli ve Erdoğan-Ergenekon çizgisini tecrit etmek için en geniş cephe kurulmalı en geniş esneklik gösterilmelidir.
Zülfikarlı Türk Bayrağı Ergenekon ve Erdoğan ortaklığını sembolize etmektedir. Bu ortaklık o “iyi saatte olsunlar”ın bu bayrağı göstermesini mümkün kılmıştır.

Erdoğan ve Ergenekon’un bunu oturup planlamaları gerekmez. Güçlerin dizilişi, çıkar ve konumları; kararlılıkları veya kararsızlıkları belirler

Erdoğan ve Ergenekon sonuna kadar gitmeye kararlılar ve gitmek zorundalar.
Onların karşısında olanların da hem aynı kararlığı göstermeleri; hem de onları tecrit edecek genişliği ve esnekliği göstermeleri gerekir.

Özellikle şimdi.

Sonra çok geç olabilir.

02 Nisan 2015 Perşembe

Demir Küçükaydın